Mallorca

Mallorca,

Te adoro YA. Me gusta tu tranquilidad, tu aire libre que me da espacio para respirar.

Me gusta el color de tu tierra y la altura de tus montañas.

Mu gustan las curvas en el terreno que me hacen pensar en las curvas de una mujer.

Me gusta la manera que el mar abraza las calas, o al reves... como un tango, empujando y tirando.

Attración y repulsión.

Me gusta el tamaño de la isla que al norte al este al sur y al oeste limita con el mar.

Yo, al norte, al este, al sur y al oeste, limito contigo....

On my way out....

So India huh,

What a mindtrip it's been again. You don't come to India for relaxation or chill out time, that is a utopy. Nothing is easy here, from booking tickets to sitting on a beach, all comes with its particular annoyances and difficulties. Anyone who says different hasn't been here haha!

Its funny how quickly things change. We are living in an era where time moves faster than before (time is flexible ... don't get me started) so changes are occurring more rapidly one after another. We as humans try to get a hold on our lives, try to clamp to the things we think we control. But there is no such thing as control. Life makes its own plans. Nature will restore its balance when necessary. The world knows what it needs to do.
The entire universe dwells inside us. We are holograms, which means as much as; every fractal of us contains the information and blueprint of the bigger picture. We all remember the picture postcards that were so popular years ago. You needed a particular way of looking to see it. Well, we are no different. The blueprint of all that is, dwells inside our every cell. Is it so strange to conclude that what happens to the world happens to us? Is it so hard to understand that when you treat your neighbour like crap you are treating yourself like crap. There is no such thing as division. We are all one.
He who thinks I'm talking hippiecrap and totally lost it now, read physics please. Or meditate, it will lead you to the same conclusion.

And fear, what is fear? It overwhelms us, leaving us paralyzed. I have this problem sometimes. But it is irrational.
Like a wise man said to me a few days ago; it is in expectations that we get lost. When we expect the outcome of an event being this or that, anything other is a reason for panic.

So my point is; you can never know what comes. It will always be different than you defined it in your head!

Whether you are sick or healthy, rich or poor, happy or sad, it's when you don't keep your mind in the now, and on this place, here, now, at this moment in time. That is when you lose it. Sure we can make plans, sure we can look at the past. Without our history how could we remember ourselves? But it is not the ultimate truth.

Anyways, I'm starting to sound like an oracle. Sorry 'bout that but it needed to be said.

I will take more time for myself when I get back home, that is a promise I made to myself a few days ago. Other people's problems are not mine. I care for them for sure but it is theirs to deal with. I'm not going to walk on eggshells any longer. The mask is simply too heavy.

We all deserve love and understanding. But most of all we deserve truth. I wish this for all of you.

Tonight I will be leaving Delhi by train, 30 hrs to Bombay. Through the desert of Rajastan again, the plains of Gujarat, the hillside of Maharastra. I love watching the world go by from a train. Maybe that is how we should look at our lives too, like a spectator, simply looking without interfering. Action but no reaction.

Namaste

Así que... India eh...

Qué mindtrip ha sido de nuevo. No vienes a la India para la relajación o chill out, que es una utopía. Nada es fácil aquí, de reservar entradas a sentarse en una playa, todo viene con sus molestias y dificultades particulares. Cualquiera que diga diferente, no ha estado aquí jaja!

Es curioso lo rápido que cambian las cosas. Vivimos en una época donde el tiempo se mueve más rápido que antes (el tiempo es flexible ... no me hagan hablar) lo que los cambios se producen con mayor rapidez, una tras otra. Nosotros, como seres humanos tratan de obtener una bodega en nuestra vida, trate de poner freno a las cosas que pensamos que controlamos. Pero no hay tal cosa como control. La vida hace sus propios planes. Naturaleza va recuperando su equilibrio cuando sea necesario. El mundo sabe lo que tiene que hacer.
El universo entero mora dentro de nosotros. Estamos hologramas, lo que significa tanto como, cada fractal de nosotros contiene la información y modelo de la foto en grande. Todos recordamos las tarjetas postales que fueron años atrás popular así. Bueno, no somos diferentes. El modelo de todo lo que es , mora dentro de cada una de nuestras células. ¿Es tan extraño entonces la conclusión de que lo que sucede con el mundo que nos pasa? ¿Es tan difícil de entender que cuando usted trata a su prójimo como basura que se está tratando como una mierda. No hay tal cosa como la división. Todos somos uno.
El que piensa que estoy hablando hippiecrap y totalmente me he perdido ahora, por favor lea la física. O meditar, le dirigirá a la misma conclusión.

Y el miedo, ¿qué es el miedo? Nos abruma, que nos deja paralizados. Tengo este problema a veces. Pero es irracional.
Un hombre sabio me dijo hace unos días una, que en las expectativas nos perdemos. Cuando esperamos que el resultado de un evento sera esto o aquello, cualquier cosa differente que occurre sera una razón para el pánico.

Así que mi punto es, usted nunca puede saber lo que viene. Será siempre ser diferente de lo que se define en la cabeza!

Si usted está enfermo o sano, rico o pobre, feliz o triste, es cuando no se mantenga su mente en el ahora, y en este lugar, aquí, ahora, en este momento en el tiempo. Eso es cuando nos perdimos. Claro que podemos hacer planes, seguro de que podemos mirar al pasado. Sin nuestra historia, cómo podemos recordarnos a nosotros mismos? Pero no es la verdad última.

De todas formas, estoy empezando a sonar como un oráculo. Perdon pero tenia que decirlo.

Tomaré más tiempo para mí mismo cuando regresaré a casa, es una promesa que hice a mí mismo hace unos días. Problemas de las personas alrededor de mi no son mías. Me preocupo por ellos, pero es a ellos de tratarlos. No voy a caminar sobre cáscaras de huevo por más tiempo. La máscara pesa demasiado.

Todos merecemos amor y comprensión. Pero sobre todo merecemos la verdad. Quiero esto para todos ustedes.

Esta noche me iré en tren de Delhi, 30 horas a Bombay. A través del desierto de Rajastán vez más, las llanuras de Gujarat, la ladera de Maharastra. Me encanta ver el mundo pasar desde un tren. Tal vez así es como debemos examinar nuestras vidas también, como un espectador, simplemente mirando, sin interferir. Acción sin reacción.

Namaste

Pushkar - Notes from my diary

7th of March 2010 ... on the train, almost in Jaipur

Green made way for yellow,
Cowcarts are now camelcarts,
Darkred and moustached,
Or long skirts and sarees.
Foreign land as I've never been here before.
Land of Maharajas and Rajputs.
I am in Rajastan!!!

8th of March 2010 ... Italian coffeeplace ... 9:00AM

Rajput honour & beautiful buildings, Pushkar has simalarities with Vanarasi, but then again not really... India cannot be captured in words. When you try it loses its meaning.
Went to a temple dance performance last nicht, performed mostly by foreigners. Only the men were from Orissa, a state in the west of India. I keep thinking that dance is what I should be doing. And that I shouldn't wait too long anymore. Before it's too late to start.
Yesterday somebody asked my age. I told him to guess. He said 41. Come again?

9th of March 2010 ... Om Shiva garden restaurant

So many quiet places and I choose to be in the noisiest hotel in town< Might have to move, a lack of sleep is never good. it seemes there is a festival going on every day. Hindu's have many good traits but their choice in music is not one of them. 3 marching bands next to each other and then a baba singing with some terrible harmonium, and then in the middle of all that...horses and a cart with a statue depicting Vischnu (two days ago) or Ganesh (yesterday) on it. Having said this I have to point that this can be morning, daytime, evening or nighttime. It's very random and it can drive you insane.
So I guess I'll go and look for another place after eating my spagetti of 55Rs. I've spent way more than I should in India and I must be careful.

Bombay - Goa - Gokarna - Bombay

like a huge hairdryer...

paradoxes are everywhere in india

arriving in kudle at sunset...
arambol...
butterfly the size of a bird!

Hi y'all,

So I arrived in bombay on what seems like a century ago. Actually it's been two weeks. I got a hold of myself and immediatly booked a ticket out of Bombay, which was hard since I really love this city. Most travellers in India tend to go around it in a wide bow but I enjoy the hustle and buste of it. The hotel I always stay in is quiet which is the only thing I need really...my nightrest. If I sleep well I can deal with almost anything. I'd put the stress on almost..

So off I went to Goa, stayed at a friends place in Candaulim which must be the most touristic place in te whole of Goa and the last place I would choose but the house he stayed in is nice, I have my own room (by far the biggest room I've ever had in India) and the company was good. But Goa is not my cup of tea, never was. I'm not a very good swimmer (I float luckily, must be the airhead) and sand always seems to get everywhere.

So I left after a few days and went to Gokarna.

Now Gokarna is something else... First of all it's a very religious place with may temples, baba's, and more holy stuff like cows. It is the tiniest place and very nice to be in. But I didnt stay there I stayed in Kudle which is one beach further up. You climb over a hill, backpack and all, and then you get to the most beautiful place on earth. If God created heaven he must of had Kudle in mind.

I stayed in a tiny house made of mud just up the hill. It's a five minute walk from the beach but because it's a bit up you can hear the waves from my place. I shared my room with a million insects and the occasional dog. Since it's such a remote place I slept with the door open. My friend Damien and his best friend Marcello were staying a few metres below me in another small house so I was safe.

One day the monkeys came, snatching what they can so you better keep your food in the room with the door closed. I was woken by a loud bang on my roof, that was the first one. there were about 15 of em and they stayed for only one day. Then they left and didnt come back.

Its the sort of place I could stay for 6 months happily reading and creating things, cooking my own food and living quite peacefully. But this time I have time against me and with only two more weeks I had to move. I left at five in the morning, crying my eyes out for having to leave the dogs. Yes, the dogs. The people will be fine but in about a month monsoon starts and then it will be a struggle for life for them. The injured ones will not survive. Darwin on my mind. But compassion in my heart.

I am now in Bombay. for 24 hours. Shared a room with an English guy which made me sleep perfectly sound for a change. I've figured out that being on my own is good for my state of mind but evil on my sleeping patern. Anyways, I checked out already and if yesterdays 18 hour travel wasnt enough today will give me another 16 hours by train, yay!

I'm off to Rajastan and then off to the Kumbh Mela in Haridwar.

Untill the next one....

Love,

Me

So I'm off tomorrow and I'm scared but I'll do it anyway!

Things change ....

Ergens rond deze tijd twee jaar geleden overviel mij het onweerstaanbaar verlangen om te vertrekken naar een land waar ik al 15j over droomde. India, groot en mysterieus.

Omdat mijn relatie toen helemaal de mist in liep besloot ik om het onzekere voor het zekere te nemen (vaak een goede keuze) en te vertrekken. Op minder dan twee weken tijd had ik alles verzameld wat nodig was om dit avontuur aan te gaan. Ik werkte tot het einde van mijn contract en stapte vijf dagen later op een vliegtuig richting Bombay.

Nu, twee jaar later sta ik opnieuw voor dit avontuur. Het is hetzelfde land waar ik heen ga maar ik ben niet meer dezelfde. Er is zoveel gebeurd dat ik nog niet de tijd gehad heb om het allemaal te plaatsen. Mijn leven zoals ik het kende is onomkeerbaar veranderd en ik weet nog steeds niet of dat zo’n goede zaak is geweest. Ik ben ongelooflijk verrast geweest door de kortzichtigheid van mensen maar tegelijk realiseer ik me ook dat we allemaal keuzes maken die voor de ander misschien onbegrijplijk zijn. Leven en laten leven. Maar wat doe je als je als mens aangevallen wordt. Als je je diepste essentie staat te verdedigen tegen mensen die enkel op zelfbehoud gericht zijn? Loslaten is de boodschap, en de doorsnee zen-boeddist zal dat wel kunnen maar ik nog niet.

Ik heb heel veel tijd alleen doorgebracht het laatste jaar. Te veel denk ik soms. Maar dan lees ik in Knack een stuk van Henk de Velde, die in 2007 besliste te beginnen varen op zijn zeiljacht met bestemming ‘we zullen wel zien’. Hij maakt het onderscheid tussen alleen, eenzaam en alleenzaam ... En dat dat niet noodzakelijk slecht is. Hij zegt: “ik voel me eenzamer in een mensenmassa dan op een grote oceaan met enkel stilte en een eindeloze horizon”

Zo herkenbaar. Er is niets erger dan naast iemand te zitten en eenzaam te zijn. Nee, doe mij dan maar the big unknown. Lange dagen zonder conversatie met de wind en de bomen om me gezelschap te houden. Het bezoek van een vogel wordt plots een wonderlijke ervaring.

Ik denk soms dat ik al met teveel ben in mijn hoofd om er nog zoveel mensen bij te krijgen. Ik zie ze graag, ik hou van mensen, van sommigen meer dan van anderen. Maar de continue energiestroom om elkaar te voorzien van opvulverhaaltjes vermoeid me veel meer dan geconfronteerd te worden met mezelf dag na dag. Ik verlang echtheid, als dat al een woord is.

Toen ik vorig jaar in dit huis introk werd ik gek zo afgelegen te wonen. Het gevoel in een ivoren toren te zitten overheerste als ik zoals nu achter mijn bureautje zat te typen met zicht op een statige boom die hier al langer is dan ik. Nu kan het niet rustig genoeg zijn. De occasionele voorbijrijdende auto stoort me. Ik wil barricades opwerpen en zeggen nee! in een boog hierrond aub. °Hier is het nog rustig° Maar dat gaat niet. Ik ben een deel van een wereld die ik zelf mee gecreëerd heb. De technologie staat tot mijn dienst (wat ben ik blij met internet) ik ben aangesloten bij een bank en ik sta voor zowat een kilo papier bij de bevolkingsdienst. Het is onontkomelijk en ik kan niet meer zonder.

De vlucht naar mezelf noem ik het soms... dat reizen. Ik weet de weg wel maar de wijzers durven al wel eens onderstenboven zijn gaan zitten door de storm in mijn hoofd. En soms duurt het akelig lang voor die weer gaat liggen.

Ik ben niets kwijt. Alles wat ik nodig heb zit in mij. Het is alleen soms zo verdorie goed verstopt...

24 januari, zondagmiddag, en het regent buiten

Hello world

Dear, dearer, dearest ones,

I've been home for more than two months now and reality has taken it's toll. I am no longer euforic to see friends family or my city, work has resumed it's boring rythm and it depresses me that the skies are grey all the time. So I have decided to move away. Move to a place where the sun lives... Also a place not too far and not too close ... oh dear lord what a choice to make :-)
So I've decided to move back to Barcelona, my beloved barna. I wish I could say I am euforic again but I'm not, I am scared shitless that it won't work but I'm gonna do it anyways.
It's a wild plan, finishing my studies there, in a language I speak but not on an academic level..
We will see ...
I will keep you posted ...

Love and light

This is goodbye ...

GOODBYE INDIA !!!

I am leaving tonight on a jetplane don't know when I'll be back again but it doesnt really matter because I am taking you with me in my heart!
I am anxious to see my family again, my dog, my friends, 'my' kids, but above all, my land, mi tierra.... No place like home ...
Lover, be well in Kashmir, be careful but enjoy with all your senses and we'll see eachother when the time is right.

Goodbye India, goodbye beautiful enchanting country. I will never forget the lessons you gave me, the friendships you offered me, the patience you tought me and the love you planted in my heart, like a seed for it to grow strong. Thank you India!

Thank you all the people I have met on this trip, you all contributed to my making.
Thank you Paco for loving me the way you do. That is irreplacable. I love you too soo very much. Thank you Damian for you love and patience when I needed guiding. Thank you Wishnu for you kind heart. Thank you Ari, Carlos, Isa, Albert, Xavi, Alex y Sonia for the friendship and the lessons... Thank you Rachael for taking my hand when I was lost. Thank you Ally for being strong when I was not. Thank you Michael for your kind heart and open arms so I could cry without fear of judgment. Thanks Pete and Cris for honesty and company. Thank you Nadav for being my friend and taking care of me. Thank you Alecse and Charlotte for being the beautiful shining people that you are. Thank you Alba for you smile and your strong belief in doing good, you are a walking example to all. Thank you Mariana for your patience and forgiveness. Thank you Kfir for teaching me a lesson about myself in being the mirror that you are. Thank you Rob for coming out to see me and showing me a part of you I hadn't seen before and I'm sorry it didnt work out the way you planned it. Thank you Pieter en Inge for your patience with me, you friendship and you rocksolid belief in loving-kindness and honesty. You are forever in my heart.

Thank you to all the people back home that wait for me time and time again and are patient with me hopping all over the planet. My grandma for her unconditional love and all the practical things she does for me. Thank you Mama for you heart which is always there full of unconditional love. Thank you Dad for being who you are .. someone to lean on and a beautiful person. Thank you Papa for keeping me upto date and assured that all in life is fine, you optimism is irreplacable. Thank you Jeroen for being my friend. Thank you An for always being there even though we have no contact. Thank you Ulla for the same thing, some friendships dont need many words. Thank you Laura for sharing with me, always, and being my friend I love you so much. Thank you Katia, for being who you are, an amazing mom for your kids, a good friend and a loving person. Without you, at some point, I would have gotten lost in grief. And thank you kids, Sebastian and Nikki for awakening in me what was asleep, for you beautiful smiles and sweet cuddles that were always with me and that I could think about when I was lonely. Thank you for being such wonderful children!

So see you all soon I am off now before I miss my flight ...
Be well every one, love and light to you all!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

India in all its glory !

McCleod Ganj, where the Dalai Lama lives :Isn't this just the funniest picture!
Inge opt dak van den otto:
Do I really ....?

The Himalaya's :Getting out of Rishikesh and the plains of Uttaranchal. Byebye beautiful country:
McCleod Ganj , and my guesthouse somewhere in the right of this picture:
It is exactly what it lookes like:
Malari Malari we love you sooooo:
Malari:
Malari the morning we left:
Roadblock!
Love you all!
xxx

Reminicing

1 june 2008, McCleodGanj, India
Listening to the rain outside my window I am counting the days left for me in this beautiful but tiring country. Having met Rachael again, with whom I shared a room in Mumbai, made me retrace the steps of this trip in my mind and consider that all that has happened to me, good and bad, has its value.
The start of this journey wasn't very auspicious, with my entire bag being stolen. Having been in Mumbai for two weeks, acclimatizing both fysically and mentally, and also thouroughly enjoying my time there, I realized that I hadn't come all the way to India to stick around in the most European city of the nation. I also remembered the words of a friend: "don't get stuck in Mumbai too long, It's easily done"
So I set out to get a trainticket, the first of may to come and, as ever, it would probe to be more than just a pop-around-the-corner-to-the-ticketoffice-and-purchase-your-ticket. I was sent from one office to another, from one ticketcounter to another and overall was treated like a criminal in a high-risk-prison.
But I got it and two days later I was gonna set off what I came to do: living my 15 year old dream and travel in India.

Learning-money they call it in the busyness world. When you enthousiastically throw yourself in an adventure and then loose everything (go bankrupt). My lesson cost me about 2000 euro, more than my entire budget for 4 months of travelling.
I could have followed the ambassadors advice and 'cut my trip short' but I was determined not to let this thief steal my dream as well.
And with a temporary 4 page green passport, a handwritten paper that stated my visanumber and about 30000Rs sent to me by my grandma via Western Union, I bought a planeticket to Goa, missing out on what is supposed to be the most beautiful trainride in India...

Incredible India !

Mams, Paps, Dad, Mami, and to whom it concerns,

Ge moet ni zo ongerust zijn ik ben ik het meest nonviolent land ter wereld, alles gaat hier rustig afgezien van het verkeer dan natuurlijk da is gewoon vierkante chaos!

Even een update he:

Rob is vertrokken uit Rishikesh op 13 mei, mij een beetje wezenloos achterlatend. Het is raar om 3 weken met iemand samen te reizen (vooral met een man in India, wow fantastisch ik werd gewoon genegeerd heerlijk rustig haha arme Rob die werd stevig lastiggevallen natuurlijk) om dan ineens helemaal alleen te zijn. Dus ik heb zo nog een dag of 2 rondgehangen in Rishikesh niet goed wetend waar ik heen wou. Toen kreeg ik ineens bericht van Pieter en Inge dat die niet zo heel ver van mij zaten (lees: 15uur bus) dus ben ik daarheen gegaan. Die zaten in het rustigste dorp dat ik in India al gezien had en daar zijn we dus een week gebleven. Unfortunatly geen internet voor mij. Ik heb al een aantal mooie kamers gehad in India maar deze was veruit de mooiste en vooral de gezelligste ... open haardje IN de kamer. Gezellig en warm..

Van Kasaar Devi zijn we naar Kausani getrokken wat een paar uur verderop is en ab-so-luut prachtig, met zicht op sneeuwtoppen en al. Het was er heerlijk en de kamer was prachtig, een rond hutje met een soort mezzanine waar de matras op lag een een plafond waar je uren naar kon kijken, echt heel mooi. Daar zijn we een dag of 5 gebleven (geen internet) hebben veel gewandeld. Het is er zooo mooi we zijn helemaal dwars door een nationaal park gestapt!

Vanaf Kausani hebben we een hele dag gereist met af en toe transport wat niet mag namelijk een truck (de rijkelijk versierde Goods Carrier camions) Die mogen helemaal niemand meepakken maar als hunne camion leeg is willen die natuurlijk ook wel wat bijverdienen. Het was een bumpy en trage rit maar wel uniek!
Na die dag reizen zijn we aangekomen in Joshimath en van daar zijn we naar een plekje gegaan dat Malari heet (nee niks malaria) De Pieter had da op de kaart gezien en for some reason MOEST hij daar naartoe (en gelijk da't em had!!)

Malari ligt op 65km van de Tibetaanse grens en is het laatste dorp voor het 'nomandsland' dat de gevoelige grensovergang markeert... Malari heeft 400 inwoners (al leek het meer op 100) en krijgt echt bijna nooit toeristen over de vloer (en als ze al komen is het om trekkings te doen zeker niet om te blijven). Er is geen electriciteit en geen zendmast voor gsms. Het is een andere wereld. Alles traditioneel met veel handen en voeten wegens geen engels natuurlijk. Malari ligt op 3200m hoogte wat verdomd koud is s'nachts maar een panorama om U tegen te zeggen. Wij waren de "Guests of Honour" in het dorp waar (toeval bestaat niet) net de jaarlijkse Ramayana werd voorgedragen. Drie avonden van intens kakofonische drama op een podium met vreselijk geluid (1 generator en hele hele hele slechte boxen en al ever schriel gezang) Maar het was heerlijk, grappig en wij werden op handen gedragen...
In het begin voelden we ons een beetje "niet op onze plaats" alsof je een onaangetaste wereld binnendringt en daar je stempel achterlaat. Maar na 5 dagen Malari hebben we allemaal (incluis dorp) een traantje moeten wegpinken toen we doorgingen. Zittend op het dak van de jeep, bovenop onze bagage werden we uitgewuifd door mensen die zichtbaar aangedaan waren, net als wij. Ik ben al een paar keer triest geweest dat ik ergens door moest gaan maar dat is allemaal niks vergeleken bij het vertrek uit Malari.

Na uren first class vision te hebben gehad op het dak van de jeep ineens boem pats, landslide voor onze neus. de weg helemaal geblokkeerd met stenen (grote stenen, geen kiezeltjes he) Maar India is vreselijk efficient (al lijkt het niet zo) dus wij met onze rugzak over de stenen gekreuffelt om aan de andere kant gewoon een volgende jeep te pakken. Na nog een paar uur en een lunchke later afscheid genomen van Pieter en Inge. De rest van de dag bus jeep en meer bus .... pfff ... om dan uiteindelijk om 23u s'avonds terug in Rishikesh aan te belanden haha. Kamertje genomen in hetzelfde hotel als twee weken ervoor en de dag daarna hup de trein op richting Dharmsala....

Vanmorgen om 3u aangekomen maar ik was volop aant slapen toen er iemand aan mijn voet trok en zei "your station madam" Damn damn damn snel snel snel rugzak losmaken over al die stomme mensen stappen die in de doorgang liggen te pitten, de mannen die lekker de deur liggen blokkeren aanmanen sneller de deur open te doen en dan patat ....
Ik weet niet wat mij bezielde (het zal het uur geweest zijn) maar ik ben dus uit een reeds rijdende trein gesprongen. Ik ben letterlijk op het perron gedonderd, midden tussen een groep mensen die zich een ongeluk schrokken.
Mijn elleboog ligt helemaal open (daar gaat de cursus Tabla) en is fameus gezwollen. En mijn bips en mijn enkel zien zo blauw als de lucht en ik voel mij ni helemaal ok. En voor ene keer was het eens allemaal aan de linkerkant van mijn lijf te doen.

Maar ik ben ingechecked in McCleod Gangj, op 10km van Dharmsala (met hulp van een Franse jongen die ik aangesproken heb in Dharmsala) in een fijn en proper hotelletje voor 4euro per nacht (met prive badkamer en een DOUCHE met WARM water maakt da mee!!)
Ik kom net van de Ayurvedische dokter die mij natuurlijke pillekes heeft gegeven tegen de zwelling en een vies drankske om mijn lijf weer in balans te krijgen na de choq (en ik was wel degelijk in choq zelfs de rickshaw-wallahs pakten mijn zak over en hebben mij thee gegeven op het perron om te bekomen)

En nu ben ik dus in het dorp waar den Dalai Lama al jaaaren woont maar hij is ni thuis, I checked. Het is prachtig weer, er zijn weer ongelooflijk mooie bergen rondom mij, het is hier rustig en alles wat ik nodig had ligt hier klaar voor mij. De bedoeling is om hier een dag of 4 te blijven en dan naar Amritsar te gaan, de Golden Temple van de Sikhs gaan zien. Ik wil ook het belachelijke machtsvertoonspectakel gaan bewonderen aan de Indisch-Pakistaanse grenspost vlak bij Amritsar. Da is naar 't schijnt onweerstaanbaar grappig!

Na Amritsar naar Delhi en van Delhi naar Bombay. Visa regelen en dan hup weer naar huis. Mijn ticket is ergens 25 of 26 ik weet het niet meer helemaal zeker moet effe checken bij Katia. Dus Dames en Heren sjot uw welkomst-comite maar al in actie want ik kom eraan!!

En hoeveel ik ook van dit prachtige land ben beginnen houden ik ben toch blij om weer naar huis te gaan. Ik mis jullie allemaal erg, ik mis mami's groene tuin en de rust die ik alleen daar kan voelen omdat het mijn thuis is, ik mis mijn familie om wie ik mij geen zorgen maak maar die ik liever dicht dan ver heb, ik mis Antwerpen en de schelde, ik mis mijn vriendinnekes, ik mis 'mijn' kindjes (Gelukkige Verjaardag NIKKI schatje, de dikke plakzoenen en de cado's komen later he!) maar bovenal mis ik mijn hondje, mijn trouwste compagnon en de onvoorwaardelijkheid van onze liefde.
Ja het is tijd dat ik terug kom...

Tot binnekort allemaal, het ga jullie goed. Veel liefs vanuit het mooiste en meest diverse land dat ik ooit al gezien heb. Love and light....

Catherine
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Calcutta for the last time

Dearest,

I have been here far too long. I know I should go, I know I should move on...
People have asked me so many times what the most difficult part of traveling is. I can state without any hesitation that it is saying goodbye. To people, to places, even to the security of your own little room that comforted you for so many days.

As nostalgic as I am I feel I must go. It is no longer morally acceptable for me to linger on in a city where most people come to volunteer in the many charity houses. Doing nothing makes me feel of an elite I do not wish to belong to.
Every other person asks me where I volunteer. I have to say 'nowhere'. It makes me feel ashamed and a disaster-tourist. If you've ever been to Calcutta you will know what I mean. But I was not in any state of mind to help others when I came here and now it is too late to start. I have been in India for nearly two months and only now, here, finally, I feel lighter. The burden I was carrying around is slowly evaporating. The pain of my past is healing. And the illusion I once thought was the truth is now clear. It was never what I thought it was, it was never going to be that either. It just took me about two years to see that. Sometimes we only see what we want to see.

When one sets off to travel in a manner called backpacking, and with no other plan than to go with the flow, one must also have a certain state of mind. If you want to dive into another world and see it without judgment, feel it without fear, hear it without finding it deafening, taste it without getting sick, in short, just live it, one must have peace of heart. Calmness is necessary as it stills the mind and gives it a platform on which you can walk quietly.
This deep-rooted trust in life is necessary to overcome the society-cultivated fear for all that is unknown. A fear that, if you are not careful, takes hold of your heart and deprives you of your vision and rational thinking.

When I arrived I was euphoric, a few weeks later my first test on this trip came. Everything of material value was stolen from me. Whether it was just a matter of bad luck or stupidity (I'll leave that in the middle) it did get me out of my comfort-zone of illusion. It put me back with my feet on the ground with smack that hurt my entire being. After that everything became blurred by hatred, self-pity, pain from the past and fear of the future and in the present I was constantly balancing on the edge of reason. I spent weeks in what could qualify for paradise but I didn't see it.
I couldn't understand how so much bad luck can happen to one person. Although I am young and healthy and apparently have nothing to complain about, my family is not. If you care about someone than their struggle is your struggle.
As for my own life .. I seem to make the wrong decisions all the time leaving me with an amount of time wasted on things that have appeared not worth fighting for. I have loved deeply and I have believed blindly. It was one way traffic as it appears. I have recently learned a hard truth: people lie. And you never suppose it's those who are closest to you ! They say all the right things to gain their position, then use your kindness as their ammunition, to shoot you down in the name of ambition...
Now I need to learn how to forgive. Him and me.

Calcutta is good for healing. It puts things in perspective when you see my neighbours struggling for their space at night and know that when the rain came in the middle of the night last night, they are running right under my window to find shelter, probably being too late, leaving them to sleep on moist mats under damp blankets. They only eat once and will not take any food from you because their stomachs will grow as will their hunger. But they are lovely people, who work and live like us, fall in love and marry and love their kids like we love ours. They are kind and undemanding, funny and sweet and are always ready to offer you a cup of tea. But when curfew arrives and you have to go back to you room in the hotel you feel uneasy and angry at a world that is big enough for all of us but badly divided by a few of us. Other than that they are just the same.

My travels will take me up north. To the mountains and to fresh air. Closer to Nepal, which I cannot enter because I have no more visa since my passport was stolen. But I will be able to feel it, so close, in the Shiwalik hills at 2200m. Mount Kanchenjunga with his 8591m towers over the valley.
It's the worlds third highest peak. On clear days one can see the Mount Everest as well. Speaking of prominent greatness.

I send you all my love, missing you at times wishing some of you were here to share this beautiful land of extremes with me. One day, one day ....

Love,

Cath