Things change ....

Ergens rond deze tijd twee jaar geleden overviel mij het onweerstaanbaar verlangen om te vertrekken naar een land waar ik al 15j over droomde. India, groot en mysterieus.

Omdat mijn relatie toen helemaal de mist in liep besloot ik om het onzekere voor het zekere te nemen (vaak een goede keuze) en te vertrekken. Op minder dan twee weken tijd had ik alles verzameld wat nodig was om dit avontuur aan te gaan. Ik werkte tot het einde van mijn contract en stapte vijf dagen later op een vliegtuig richting Bombay.

Nu, twee jaar later sta ik opnieuw voor dit avontuur. Het is hetzelfde land waar ik heen ga maar ik ben niet meer dezelfde. Er is zoveel gebeurd dat ik nog niet de tijd gehad heb om het allemaal te plaatsen. Mijn leven zoals ik het kende is onomkeerbaar veranderd en ik weet nog steeds niet of dat zo’n goede zaak is geweest. Ik ben ongelooflijk verrast geweest door de kortzichtigheid van mensen maar tegelijk realiseer ik me ook dat we allemaal keuzes maken die voor de ander misschien onbegrijplijk zijn. Leven en laten leven. Maar wat doe je als je als mens aangevallen wordt. Als je je diepste essentie staat te verdedigen tegen mensen die enkel op zelfbehoud gericht zijn? Loslaten is de boodschap, en de doorsnee zen-boeddist zal dat wel kunnen maar ik nog niet.

Ik heb heel veel tijd alleen doorgebracht het laatste jaar. Te veel denk ik soms. Maar dan lees ik in Knack een stuk van Henk de Velde, die in 2007 besliste te beginnen varen op zijn zeiljacht met bestemming ‘we zullen wel zien’. Hij maakt het onderscheid tussen alleen, eenzaam en alleenzaam ... En dat dat niet noodzakelijk slecht is. Hij zegt: “ik voel me eenzamer in een mensenmassa dan op een grote oceaan met enkel stilte en een eindeloze horizon”

Zo herkenbaar. Er is niets erger dan naast iemand te zitten en eenzaam te zijn. Nee, doe mij dan maar the big unknown. Lange dagen zonder conversatie met de wind en de bomen om me gezelschap te houden. Het bezoek van een vogel wordt plots een wonderlijke ervaring.

Ik denk soms dat ik al met teveel ben in mijn hoofd om er nog zoveel mensen bij te krijgen. Ik zie ze graag, ik hou van mensen, van sommigen meer dan van anderen. Maar de continue energiestroom om elkaar te voorzien van opvulverhaaltjes vermoeid me veel meer dan geconfronteerd te worden met mezelf dag na dag. Ik verlang echtheid, als dat al een woord is.

Toen ik vorig jaar in dit huis introk werd ik gek zo afgelegen te wonen. Het gevoel in een ivoren toren te zitten overheerste als ik zoals nu achter mijn bureautje zat te typen met zicht op een statige boom die hier al langer is dan ik. Nu kan het niet rustig genoeg zijn. De occasionele voorbijrijdende auto stoort me. Ik wil barricades opwerpen en zeggen nee! in een boog hierrond aub. °Hier is het nog rustig° Maar dat gaat niet. Ik ben een deel van een wereld die ik zelf mee gecreëerd heb. De technologie staat tot mijn dienst (wat ben ik blij met internet) ik ben aangesloten bij een bank en ik sta voor zowat een kilo papier bij de bevolkingsdienst. Het is onontkomelijk en ik kan niet meer zonder.

De vlucht naar mezelf noem ik het soms... dat reizen. Ik weet de weg wel maar de wijzers durven al wel eens onderstenboven zijn gaan zitten door de storm in mijn hoofd. En soms duurt het akelig lang voor die weer gaat liggen.

Ik ben niets kwijt. Alles wat ik nodig heb zit in mij. Het is alleen soms zo verdorie goed verstopt...

24 januari, zondagmiddag, en het regent buiten